Czas szybko umyka. Minęły ponad dwa miesiące od pierwszego gwizdka na Euro U17 w Izraelu. Turniej może i poszedł w zapomnienie, ale wielu z tych graczy z pewnością nie podzieli jego losu. Bez zbędnego przedłużania zapraszam na część trzecią - ostatnią przed urlopem, ale raczej nie ostatnią w ogóle. Wciąż mam o kim pisać.
Tytuł co prawda zdecydowanie na wyrost, bo mówimy o graczu, który dla Dinama Batumi rozegrał ledwie 11 spotkań w ciągu niespełna dwóch miesięcy. Do mistrza Gruzji trafił w trakcie masowego exodusu piłkarzy z Rosji, zaś obecnie jest już graczem Napoli. Ten krótki okres wystarczył jednak, by odcisnąć na zespole swoje piętno.
Zgodnie z zapowiedzią czas na kolejną część. Tym razem pod lupą znalazło się trzech graczy, w tym dwóch z jednej reprezentacji. Z każdym kolejnym obejrzanym (po raz nie wiem który) meczem uświadamiam sobie, jak długo byłbym w stanie kontynuować tę serię. Wielu graczy nie wpadło mi w oko od razu, tylko wraz z drugim, trzecim, a czasem i czwartym odtworzeniem spotkań z ich udziałem. I tak oto coraz bardziej się do nich przekonałem. W drugą stronę działa to znacznie rzadziej, w związku z czym żałuję, że doba nie trwa dłużej, gdyż na 100% braknie mi czasu, by przedstawić wszystkich graczy, których chciałbym przedstawić i którzy na przedstawienie zasługują. No ale jak to mówił pewien szkoleniowiec: step by step. Jeśli nie teraz, to może wrócą na bloga nieco później.
Od finałowego spotkania pomiędzy Francją a Holandią, zakończonego zwycięstwem Trójkolorowych 2:1 minął już niemal miesiąc. Oranje nie wykorzystali niepowtarzalnej szansy, by zostać pierwszą w historii nacją, która sięgnęła po tytuł Mistrzów Europy do lat 17 trzy razy z rzędu. Francuzi z kolei wzięli rewanż za mecz fazy grupowej, gdzie górą była ekipa z Beneluksu, ogrywając Les Bles 3:1. Co jednak równie ważne, obie reprezentacje zaprezentowały światu, jak olbrzymi potencjał drzemie w ich roczniku 2005 (szczególnie u Francuzów). Zresztą to tyczy się nie tylko finalistów, ale i pozostałych zespołów. Bo choć styl gry większości ekip nie powalał na kolana (może poza Francuzami oraz nieodżałowaną Danią <3), to w niemal każdej znalazł się przynajmniej jeden gracz warty uwagi. I w kilku częściach postaram się jak najwięcej z nich zaprezentować.
Od pamiętnego półfinału Ligi Mistrzów z Tottenhamem minęło już niemal 2,5 roku. Z Amsterdamu odeszło wielu graczy stanowiących o sile tamtego zespołu: zarówno tych sprowadzonych z innych klubów Eredivisie (Ziyech, Schone), jak i piłkarzy, którzy przeszli przez akademię Joden (Frenkie De Jong, Dolberg) bądź też byli w niej od samego początku swojej przygody z futbolem (Veltman, De Ligt, Van De Beek). Dziś Ajax wciąż jest w Champions League. Obecną edycję zaczął z przytupem, demolując w Lizbonie Sporting. Podobnego rozpędu nabrali w lidze, aplikując po kilka bramek każdemu, kto się napatoczy. I w dalszym ciągu imponują stylem, a istotnymi postaciami w zespole stają się kolejni wychowankowie z Ryanem Gravenberchem, Devyne Renschem i Jurrienem Timberem na czele. Dziś spróbuję przedstawić sylwetkę ostatniego z tego tercetu.
Coś, czego nikt nie dopuszczał do siebie chyba nawet rok temu, kiedy Leo Messi poprzez osławiony "burofax" ogłaszał chęć odejścia z klubu, stało się faktem. Najlepszy piłkarz na świecie żegna się z Barceloną. Żegna się w sposób, którego nikt - ani my, ani pewnie sam Argentyńczyk - się nie spodziewał. Bez "pompy", bez kibiców, bez ostatniego występu w koszulce Dumy Katalonii... Bez kontraktu. Historia tego co nastąpiło w ciągu ostatnich kilku(nastu) dni wydaje się totalnie abstrakcyjna i surrealistyczna, a jednak wydarzyła się naprawdę. Trudno oswoić się z myślą, że sześciokrotnego zdobywcy Złotej Piłki nie będziemy już oglądać w barwach Barcy. Trzeci zespół Hiszpanii (sic!) traci na rzecz wicemistrza Francji (sic!!) swój symbol, gracza kojarzonego z największymi sukcesami w swojej klubowej historii i zawodnika, który bijąc wszelakie rekordy złotymi zgłoskami zapisał się na kartach encyklopedii pt. Piłka Nożna.
Kwarantanna domowa stała się dla mnie katalizatorem do działania. Jednakże przy braku futbolu "na bieżąco" nie miałem specjalnie pomysłu, jakiego grajka bądź jaki mecz wziąć na tapet. Po niezbyt długich przemyśleniach doszedłem do wniosku, że przedstawię pokrótce kilku wybranych przez siebie zawodników, o których nie jest jeszcze bardzo głośno, których styl gry bardzo mi się podoba i których oglądałem dostatecznie często, by mieć o nich wyrobioną opinię (lub który spełnia choć jeden z tych trzech "warunków"). Zatem bez zbędnego przedłużania przejdźmy do rzeczy.
